Wyzwanie blogowe: Mam talent

To będzie post przede wszystkim o grzechu zaniedbania.

W czasie studiów zainteresowałam się portretowaniem. Nie żeby od razu płótna, farby i Hans Holbein... Zaczęło się od kilku szkiców ołówkiem z IKEA, później zainwestowałam zarówno w papier, jak i dobry grafit... i wyszło na przykład to...

W rysowaniu mogłam dać upust całemu mojemu perfekcjonizmowi. Mogłam się wyciszyć i skupić na tym delikatnym szumie tańczącego po papierze rysika. Traciłam całe godziny i dnie (albo noce) nad jednym portretem.

A później coś się zagubiło. Najpierw motywacja, gdy histrioniczna koleżanka z całą swoją dramą również zajęła się rysunkiem, wszem i wobec głosząc szczęście niepojęte w spełnianiu nowo odkrytego marzenia. Później miejsce, gdyż nie podobało mi się rysowanie między kartonami a walizką - a tak funkcjonowałam przez kilka miesięcy. Aż w końcu zniknął czas, rozpoczęła się regularna praca, sporo wymówek obok realnych obowiązków.

I zalążek talentu - być może całkiem obiecującego - został porzucony.

Mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa.

Odnalazłam niedawno kilka ze swoich ołówków. Wiszer (niemal nietknięty). Gumkę chlebową (w stanie opłakanym...). A z półki sięgnęłam książkę, otrzymaną dawno temu w prezencie.

I mam teraz w sobie mocne postanowienie poprawy.

Kto wie, może wkrótce pojawi się tu czyjaś twarz...?